بزرگتر شدن افراد از قانون حاکم یکی از نشانه های جوامع فرد سالار است.

بزرگتر شدن افراد از قانون حاکم یکی از نشانه های جوامع فرد سالار است.

در جوامع پیشرو و قانون گرا،  تمامی افراد اجتماع، فعالیتهای خود اعم از شخصی و غیره  را تحت حمایت و زیر چتر قانون انجام می دهند و مهربانی قانون را تنها تا لحظه عمل به آن شاهد هستند و در صورت تخطی از آن قطعا با واکنش قاطع قانون مواجه خواهند شد.

آن بدین معناست که جایگاه اجتماعی افراد و باندهای قدرت و یا ثروت شان هیچگونه برتری ای برای افراد جهت قانون گریزی ایجاد نمی کند و به زبانی واضحتر  قانون و مجریان قانون عدالت را برای افراد جامعه لازم الاجرا می دانند.

با این اوصاف هیج فوتبالیست یا بازیگر و شخص معروف و برجسته و یا اعضای فلان سازمان امنیتی و یا اجرائی و خدماتی و اداری و غیره نمیتوانند به واسطه نوع معروفیت و مسئولیت خود قانون را دور بزنند.

اما متاسفانه بعضی از اوقات اخباری را در جامعه خود می شنویم که به معنای واقعی بعضی از افراد خود را بزرگتر از قانون تصور می کنند و به راحتی در برابر قانون قد می کشند و قانون را دور میزنند.

البته مورد بدتر از آن هم وجود دارد و آن اینکه متاسفانه مجریان قانون و عدالت، در بعضی اوقات قاطعیت را در اجرا برای همگان یکسان متصور نیستند و بارها مشاهده شده که ضابطین و مجریان قانون در برابر یک تخلف مشابه برای دو نفر ، رفتار متناقضی از خود بروز می دهند به طور قاطع می توان عرض کرد که این عمل شرعا و عرفا و قانونا خلاف بوده و با اصل عدالت قانونی در تعارض است.

جمله معروفی را همه ماها بارها شنیده ایم و یا تکرار کرده ایم و آن اینکه؛

"موفقیت اتفاقی نیست"

یعنی  جامعه و معدل آن بایستی برای کسب موفقیت خود درایتی داشته باشد و موازینی را مورد توجه قرار دهد و از قوانینی بهره گیرد و آن را اجرا کند و هیچگاه برای قانون درشتی و بزرگی نکند.  البته وظیفه  مجریان و نمایندگان اجرای قانون در اجرای فرایند "قانون سالاری" مهمتر و اثربخش تر است.

تیغ قانون بایستی برای همگان بُرنده باشد و صغیر و کبیر را از هم تمیز ندهد.

نبایستی فراموش شود که  ابر قانون بایستی بر همگان یکسان ببارد.

چرا که این قانون است که جامعه را به نظم در می آورد و صفت شایستگی را به جامعه ای تقدیم می کند و بلعکس.

متاسفانه دلواپسانی وجود دارند که منفعت طلبی شخصی را بر منافع جامعه ترجیح می دهند و شکافهای قانون را به خوبی می شناسند و بارها از قانون عبور کرده اند و می کنند و شاید در بعضی اوقات مجریان و ضابتین قانون را نیز خریداری میکنند که واقعا جای تاسف و نگرانی برای هر دو گروه دارد.

#قانون_قوی#مجری_توانمند#مردم_قانونمدار

محمدرضا سهرابی قره تپه 

7 تیر 98

قوم گرایی...

به یادداشتهای قدیمی ام که نگاهی می انداختم، ناگاه یادداشتی به تاریخ فروردین 97 نظر مرا به خود جلب کرد که باز نشر آن را خارج از لطف ندیدم.

این روزها اتفاقاتی در اطراف من به وقوع پیوست و یا در حال و شرف وقوع است که علاوه بر سبقه ی دیرینه اش، در چند سال اخیر نیز بیشتر قوت گرفته  و با برنامه ای کاملا مهندسی شده در حال اوج گیریست و این در حالیست که بسیار بی نام و نشان و چراغ خاموش و بدون حساس کردن بزرگ و همچنین بی اهمیت جلوه دادن کوچک در حال انجام است.

امروز با دو نفر از دوستانم در مورد همین موضوع صحبت می کردم که ناگهان یکی از آنها گفت این همان قبیله گرائی ست.

با خود فکر کردم و دیدم که این مهندس عزیز چه کلید واژه زیبائی به من داد و جالب است که آن را به عنوان موضوع نوشتار امروزم انتخاب  کنم .... قبیله گرایی یا تریبالیسم، یک تفکر سازماندهی غلط است که برای دفاع و حمایت از افراد عضو قبیله یا قبایل صورت می گیرد. 

همچنین قبیله گرایی روش تفکر یا رفتار گروهی از مردم است که زیرمجموعه یک قبیله یا نژاد خاص  هستند که می کوشند تا وفاداریشان به قبیله خود را به وفاداریشان به سازمانشان و دوستانشان ترجیح میدهند.

افرادی در جامعه هستند که اگر بخواهی به مسیر رشد و حرکت از نقطه شروع کار تا نقطه استقرارشان توجه کنید با قدرت صفت شایستگی و لیاقت را به آنها تقدیم می کنید و اما در نقطه مقابل افرادی هم هستند که اگر به مسیر جابجائی شان بین دو نقطه شروع تا موقعیت فعل نگاه بیندازید عمدتا متوجه موضوع  قبیله گرایی و ... می شوی که متاسفانه روز به روز قوی تر می شوند و این را بدانید که قبیله گرا قبیله گرا پرورش می دهد.

امروزه علیرغم تعاریفی که از دهکده ی جهانی در اذهان است متاسفانه هنوز هم قوم گرایی در حال پیشتازیست.

 این کارکرد در کشور ما در زمان انتخابات و یا عزل و نصبها در پُستهای مختلف سیاسی اداری بیشتر دیده میشوند .  این دیدگاه به خودیِ خود بد نیست ولی مشکل از آنجا آغاز میشود که رو در روی شایسته سالاری قرار بگیرد.  شایسته‌سالاری به شیوه‌ای از حکومت یا مدیریت گفته می‌شود که در آن دست‌اندرکاران بر پایهٔ توانایی و شایستگی‌شان برگزیده شوند و نه بر پایه  قدرت مالی یا موقعیت اجتماعی و فامیلی.  فناوری‌های نوین و شتاب تحولات و تغییرات، نیاز به نیروی انسانی متخصص را بیش از پیش کرده است.

این امر بنگاه‌ها و دولت را به سوی نظام و سیستمی شایسته سالار رهنمون می‌کند. 

در جوامع شایسته سالار، نگرش‌های خویشاوندسالاری، قبیله گرایی، حزب سالاری و غیره مطرود است.

#محمدرضا_سهرابی_قره_تپه

5 تیرماه98