ادب اکسیری است که زینت انسان را می سازد

ادب کلمه ای سه حرفی و اما مفهومی گسترده از دایره ی وسیعی از مجموعه خُلقیات و رفتارهای پسندیده ی انسانی ای است که چسبیدن آن به کلماتی دیگر و یا کسر کردن مفهوم آن، از کلمات، بی شک ماهیت و مفهوم و معانی آنها را دستخوش تغییر می کند.

تیزبینی، اهل سخن ، اهل درک، سازگاری، محدودیت سنجی و چاره یابی از صفات افراد باهوش است.

حالا اگر به کلمه باهوش، ادب هم اضافه شود، بی شک، صفات مطروحه فوق، خواستنی تر و دوست داشتنی تر می شوند.

نکته سنجی ،ناصح و نصیحت گری و خوش صحبتی، اهل مدارا و هدایت گری، دانائی و سربه زیری و تواضع و اهل مفاهمه بودن از صفات انسانهای باهوشِ مودب است که آنها را انسانهای #روشنفکر می نامند.

(باهوش+ادب=روشنفکر)

اما اگر در نقطه مقابل، اگر مفهوم ادب از صفت باهوش کسر گردد، باز هم شاهد تغییراتی در نوع صفات افراد خواهیم بود؛

فضولی، حرافی و ناسزاگوئی، خودبینی و عیب جوئی، اهل طعنه و کنایه و تلاشگر در اثبات برتری خود، اهل مجادله و تضعیف شخصیت دیگران از صفات افراد باهوشِ بی ادب است که(ضمن پوزش و بلانسبت آنها را #احمق می نامند.

(باهوش-ادب=احمق)

همانطور که عرض شد؛

ادب یک نوع اکسیری است که زینت انسان را می سازد و جذابیت را برای وی به ارمغان می آورد.

بزرگی انسان نیز به وسعت دایره ادبش می باشد و نه مؤلفه های دیگر.

#محمدرضا_سهرابی_قره_تپه 

 1 مرداد 98